گجت های پوشیدنی به این زودی ها جای گوشی های هوشمند را نمی گیرند - وبلاگ مویک

به گزارش وبلاگ مویک، اگرچه بازار گجت های پوشیدنی طی چند سال اخیر پیشرفت چشمگیری داشته اما پر واضح است که این محصولات هنوز آنقدر توانایی و کارایی ندارند که بتوانند جای گوشی های هوشمند را در زندگی ما بگیرند.

در حال حاضر بازار گجت های پوشیدنی هوشمند از همواره داغ تر شده و محبوبیت آن ها هم روز به روز در حال افزایش است. از جمله این موارد می توان به ساعت های هوشمند یا هندزفری های بلوتوثی که تحت عنوان ایربادز شناخته می شوند اشاره نمود که سال به سال به قابلیت های مجذوب نماینده تر و بهتری مجهز می شوند. البته یک گجت پوشیدنی دیگر هم وجود دارد که متأسفانه هنوز علم آنقدری پیشرفته نشده که شکل به بلوغ رسیده آن راهی بازار گردد.

در رابطه با عینک هوشمند صحبت می کنیم. عینکی که مبتنی بر قابلیت واقعیت افزوده است و گفته می گردد اپل، گوگل و متا دارند روی آن کار می نمایند (هر شرکت روی محصول خودش). اما فعلا چیز خاصی را از آن ها شاهد نیستیم. اگر فیلم های علمی و تخیلی را دیده باشید، می دانید منظورمان از این عینک های هوشمند چیست. محصولاتی که با قرارگیری روی چشم، ما را به یک کامپیوتر انسانی تبدیل می نمایند که می توانیم با نگاه کردن به موارد مختلف، اطلاعاتی را راجع به آن ها دریافت کنیم.

فرض کنید درون جاده مشغول حرکت هستید و می خواهید از نقشه بهره ببرید. ماشین هایی که از مانیتورهای بزرگ بهره می برند در اینجا یک نعمت هستند اما شرایطی را تصور کنید که در آن می توانید راستا را درست در مقابل چشمان خود ببینید. دیگر احتیاجی نیست گوشی را روی داشبرد یا هولدر بگذارید و هربار برای راستایابی به آن نگاه کنید. قطعا پتانسیل چنین محصولی از ساعت های هوشمند بیشتر است اما با این حال، باز هم گجت های پوشیدنی هوشمند برای تبدیل شدن به گوشی های هوشمند راه درازی در پیش دارند. اگر با خود می پرسید چرا؟ تا آخر این مطلب همراه ما باشید.

1. پردازنده؛ قدرت پردازشی همه چیز نیست، اما از مهم ترین هاست

عینک هوشمند که هنوز ساخته نشده، اگر هم گردد، بعید است در دوران ابتدایی بتواند خیلی رضایت بخش باشد. ساعت های هوشمند هم به عنوان برترین گجت های پوشیدنی حال حاضر، محدودیت های زیادی دارند. ساعت های گلکسی واچ 4 یا اپل واچ سری 7 آنقدر قدرتمند و سریع هستند که کاربران بدون هیچ هنگ یا لگی، می توانند بین منوهای مختلف آن گشت و گذار نمایند؛ بعضی ها حتی در پی این هستند که روی این محصولات، ویدیوهای یوتیوب را دیدن نمایند یا تماس تصویری بگیرند. بنابراین به نظر می رسد پتانسیل آن ها بالاست، اما چقدر بالا؟

شرایط در دنیای واقعیت مجازی اندکی بهتر است. مثلا متا Quest 2 که یک هدست واقعیت مجازی است، شاید در حالت مستقل خیلی به آن مقدار که به سیستم متصل است قدرتمند و پرکاربرد نباشد، اما اینکه می توان یک سری بازی ها نظیر Pavlov یا Superhot را روی آن تجربه کرد، نشانه خوبی است. تحت نظارت زاکربرگ، متا روی Quest 2 به عنوان ابزاری کاربردی و بعلاوه پایه و اساس دنیای مبهم متاورس سرمایه گذاری ویژه ای نموده است.

یک مشکل اجتناب ناپذیر در اینجا فضا است. در حالی که عینک های واقعیت مجازی به مقدار گوشی های هوشمند فضا برای برای تجهیز به پردازنده ای قدرتمند را دارند، اما مردم تمایل دارند مقدار آن ها آنقدری کوچک باشد که آزارشان ندهند. چرا که باید این ابزار را همواره روی چشم یا دست خود داشته باشند و اگر ابعاد آن ها بزرگ و وزن شان زیاد باشد، چطور می توانند کاربران را راضی نگه دارند؟

از طرفی همین موضوع سبب شده از لحاظ قدرت پردازشی و گرافیکی، آنقدری که گوشی های هوشمند قدرتمند و سریع هستند، این لوازم نباشند. اکنون هیچ ساعتی نمی تواند چنین اپلیکیشن را به صورت همزمان اجرا کند، چه برسد به اینکه انتظار داشته باشیم کارهای گرافیکی سنگین را انجام دهد. حتی عینک هوشمند هم نمی تواند از پس یک سری از کارهای این چنینی بر بیاید در حالی که روی گوشی های هوشمند، بسیاری از فعالیت های سنگین به سادگی قابل انجام است.

از طرفی دیگر، فضای رندر شده هم یک مشکل دیگر است. مجیک لیپ 2 که یک هدست واقعیت مجازی مورد انتظار است، فقط 70 درجه زاویه دید دارد، این مقدار برای هلولنز مایکروسافت به 54 درجه می رسد. هر دوی آن ها زاویه دید محدودتری در مقایسه با Quest 2 متا (89 درجه) و هدست ایندکس والو (130 درجه) دارند. این زاویه دید محدود نه تنها ما را غرق در دنیای مجازی نمی نماید بلکه استفاده از یک سری از اپلیکیشن هایی را که واقعیت مجازی می تواند آن ها را لذت بخش تر کند هم محدود می نماید. تصور کنید در حال وب گردی هستید اما باید از یک زاویه دید بسیار محدود به صفحات وب نگاه کنید.

باتری؛ مقدار، مقدار، مقدار!

یک معضل بزرگ دیگر، ظرفیت باتری است. نه تنها مقدار گجت های پوشیدنی در مقایسه با گوشی ها کوچک تر است، بلکه طراحی آن ها هم به گونه ای است که نمی گردد باتری بزرگی در آن ها تعبیه کرد. پردازنده اگر بخواهد سریع باشد، باتری هم باید پرظرفیت باشد تا بتواند احتیاج آن را پاسخ دهد. اما برای این گجت ها نمی توان باتری بزرگی در نظر گرفت.

در نتیجه همین موضوع، تیم سازنده یا باید قدرت پردازشی را کاهش دهند و یا سریع تمام شدن شارژ باتری را به عنوان یک ضعف بزرگ بپذیرند. علت اصلی که باعث می گردد یک ساعت ساخت گارمین هفته ها دوام بیاورد اما گلکسی واچ هر چند روز یک بار به شارژ احتیاج داشته باشد دقیقا همین است. حالا شما وقتی به واقعیت مجازی نگاه کنید، می بینید که شرایط بدتر است. مثلا Quest 2 با یک بار شارژ و بدون احتیاج به سیم کابل، فقط دو ساعت می تواند شما را همراهی کند.

در دنیای ساعت های هوشمند و هدست های واقعیت مجازی، هر محصولی که کمتر از یک روز دوام داشته باشد، به سختی فروش می رود چرا که این محصولات باید دائما چسبیده به بدن انسان باشند. اما گوشی های هوشمند شرایط متفاوت تری دارند که هیچ، در بیشتر مواقع بیشتر از یک روز کاربران را همراهی می نمایند. شما با یک هدست متا Quest 2، چه مسافرتی می توانید بروید؟ چه کاری می توانید انجام دهید که اگر دسترسی به سیم برق وجود نداشته باشد، حداقل به مدت 8 ساعت خیالتان راحت باشد؟

نمایشگر کوچک و تعامل کم با گجت های پوشیدنی در مقایسه با گوشی های هوشمند

نمایشگر گجت های پوشیدنی در مقایسه با گوشی های هوشمند بسیار کوچک تر است. در رابطه با زاویه دید محدود هدست های واقعیت مجازی حرف زدیم. بنابراین می بینیم که هر دوی این محصولات ضعف زیادی در این بخش دارند. ما روی نمایشگری که نهایتا 2 اینچی یا 3 اینچی است، مگر چقدر می توانیم تعامل داشته باشیم؟ گوشی ها نمایشگری بزرگ تر از 6 اینچ دارند که تعامل با آن ها را واقعا معنادار و لذت بخش می نماید. اما ساعت های هوشمند حتی به لطف دستیارهای صوتی هوشمند و پردازنده های خیلی سریع هم در انجام یک سری از کارها ما را محدود می نمایند چون نمایشگر ریزی دارند.

این مانع البته شاید با نمایشگرهای OLED منعطف رفع گردد اما علم هنوز نزدیک به دستیابی به چنین فناوری پیچیپده ای به این مقدار کوچک نیست. حتی نمایشگر بزرگ گلکسی زد فولد 3 که لایه محافظ هم دارد بسیار شنماینده و نحیف است چه برسد به اینکه بخواهیم یک ساعت هوشمند را به چنین نمایشگری مجهز کنیم؛ آن هم محصولی که باید در سفرهای مختلف همراه مان باشد یا در باشگاه و در کنار وزنه های آهنی، آن ها را در دست مان قرار دهیم.

محدودیت پورت ها و اتصالات

گجت های پوشیدنی از لحاظ اتصالات و پورت واقعا محدود هستند. در بسیاری از ساعت ها، آنقدر فضا وجود ندارد که شرکت ها بتوانند پورت USB-C در آن تعبیه نمایند. در نتیجه عملا نمی توان آن ها را جز گوشی هوشمند، به چیز دیگری متصل کرد. بدتر اینکه در بسیاری از مواقع، این محصولات محدود به محصولات دیگر از خود شرکت سازنده هستند. یعنی با گوشی هایی از زیست بوم دیگر سازگاری ندارند و همین موضوع محدودیت را در این بخش بیشتر هم می نماید.

هدست های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده از لحاظ پورت اندکی شرایط بهتری دارند. اما تصور کنید، ما از این محصولات انتظار داریم به صورت بی سیم تمام احتیاجهای ما را رفع نمایند. در نتیجه اگر قرار به وجود راه اتصالی خاصی هم باشد، آن باید بی سیم باشد و نه سیمی چون همانطور که گفته شد، نوع کاربری این لوازم کاملا متفاوت با گوشی هاست و اگر بخواهیم با سیم آن ها را به هر محصولی وصل کنیم، خیلی جالب نخواهد شد.

البته خوشبختانه شرایط اتصالات بی سیم طی این سال ها رشد خوبی داشته و ظاهرا قرار است بهتر هم بگردد. بنابراین امیدواریم گجت های هوشمند در این بخش پیشرفت خوبی داشته باشند.

گزینه های کنترلی

گوشی های هوشمند دست کاربران را برای انجام کارهای مختلف باز می گذارند. برای مثال شما در حال اجرا بازی هستید اما نمی خواهید از کنترل های لمسی که به صورت دیجیتالی روی صفحه گوشی ظاهر می شوند بهره ببرید. در اینجا تصمیم می گیرید به وسیله کابل یا بلوتوث، گوشی را به یک کنترل اکسترنال یا صفحه کلید متصل نموده و به عنوان گیم پد از آن ها بهره ببرید. امکان استفاده از میکروفون، دستیار صوتی، ژست های غیر لمسی برای کاربران ناتوان و… هم در گوشی ها فراهم است.

ساعت های هوشمند اساسا در این بخش در مقابل گوشی ها حرفی برای گفتن ندارند. برای مثال برای تایپ کردن، حتی یک ساعت با نمایشگر منعطف با صفحه کلید لمسی هم نمی تواند به آن مقدار که کار کردن با گوشی لذت بخش است، کاربرانش را راضی نگه دارد. از طرفی وقتی نمایشگر روی دست تان قرار گرفته است، استفاده از کنترلرهای اکسترنال اصلا چه معنایی می تواند داشته باشد؟ نمی گوییم ساعت ها باید از این حیث تغییر نمایند، چون فلسفه طراحی آن ها فرق دارد؛ ما فقط داریم می گوییم چرا ساعت هوشمند نمی تواند خیلی راحت، جای گوشی هوشمند را در زندگی ما بگیرد.

امکانات هدست های واقعیت افزوده یا دیجیتال در این بخش بیشتر است. اما یک محدودیتی که وجود دارد این است که هدست های این چنینی معمولا به یک کنترلر حرکتی متصل می شوند که کلیدهای کمی دارد. طبیعتا با کلیدهای تعبیه شده روی این کنترلرها هم تایپ کردن معضل خواهد بود. ردیابی دست بدون استفاده از کنترلر هم یک گزینه خوب می تواند باشد اما هیچ بازخورد لرزشی دریافت نمی کنید که متوجه شوید روی یک کلید ضربه زده اید. البته گفته می گردد متا در حال کار روی بهبود این قابلیت است اما به نظر می رسد باید چند سالی تا به بلوغ رسیدن آن منتظر بمانیم.

آیا گجت های پوشیدنی می توانند جایگزین گوشی های هوشمند شوند؟

اگر واقع گرایانه به قضیه نگاه کنیم، به نظر می رسد جز خیر هیچ پاسخ دیگری نمی توان به این پرسش داد. شکل ظاهری و کاربردی که این لوازم دارند، آن ها را به برترین محصول برای همراهی گوشی های هوشمند تبدیل نموده است و نه جایگزین آن ها چرا که به تنهایی بسیار محدود نماینده هستند. تنها امیدواری که می توان به این صنعت داشت این است که محصولی از آن بیرون بیاید که وابستگی ما را به گوشی های هوشمند کاهش دهد. هرچند این یعنی کمتر شدن وابستگی ما به گوشی در نتیجه بیشتر شدن وابستگی به همان محصول است و این یعنی قرارگیری در یک لوپ نامحدود دیگر.

به نظر می رسد اگر هم قرار باشد روزی محصولی جایگزین گوشی های هوشمند گردد، آن محصول دیگر روی دست مان نخواهد بود، بلکه روی سرمان قرار می گیرد. در رابطه با هدست های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده صحبت می کنیم که پتانسیل و توانایی بسیار بیشتری برای تبدیل شدن به همراه همیشگی ما دارند. هرچند محدودیت های فراوانی که دارند باعث می گردد فقط در خانه بتوانیم آن ها را جانشین گوشی های خود کنیم. محدودیت زاویه دید، ورودی های پیچیده، طول عمر پایین باتری، شکل ظاهری که باعث می گردد برای قرارگیری طولانی مدت در سر اصلا مناسب نباشند و بسیاری موارد دیگر، از ضعف های این هدست ها هستند که باید در طول زمان یکی پس از دیگری رفع شوند یا به حداقل برسند. اما به نظر می رسد این فرایند چندین سال به طول بیانجامد.

شما در این رابطه چه فکری می کنید؟ آیا گجت های پوشیدنی (شامل هدست ها و عینک های واقعیت مجازی و واقعیت افزوده و ساعت های هوشمند) می توانند به این زودی ها، جانشین گوشی های هوشمند شوند؟

منبع: Android Authority