به گزارش وبلاگ مویک، اختلال کم توجهی / بیش فعالی بزرگسالان (ADHD) شرایط ذهنی است که در آن حفظ توجه بسیار مشکل بوده و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی از فرد سر می زند

اختلال کم توجهی - بیش فعالی یا ADHD چیست؟

به گزارش وبلاگ مویک به نقل از درمانکده اختلال کم توجهی / بیش فعالی بزرگسالان (ADHD) شرایط ذهنی است که در آن حفظ توجه بسیار مشکل بوده و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی از فرد سر می زند. علائم این اختلال در بزرگسالان ممکن است با مسائل مختلفی همچون روابط بی ثبات، کار ضعیف و یا عملکرد نامناسب در مدرسه و عزت نفس پایین همراه باشد. اختلال ADHD همیشه از دوران کودکی آغاز می گردد، اما در برخی از موارد ممکن است تا دوران بزرگسالی تشخیص داده نگردد.

زمانی که صحبت از بیش فعالی می گردد بیشتر افراد فکر می کنند که این مورد محدود به دوران کودکی است در حالیکه اصلا اینگونه نیست. بیش فعالی و کم توجهی در بزرگسالان نیز دیده می گردد اما نشانه های آن ریشه در کودکی فرد دارد. برای بیشتر افراد، اختلال ADHD بزرگسالان مسائل بسیار بزرگی ایجاد می کند که می توان آنها را با درمان های مختلف بهبود بخشید. درمان ADHD بزرگسالان با بچه ها یکسان است و شامل داروهای محرک یا سایر داروها، مشاوره روانی (روان درمانی) و درمان برای هر شرایط سلامت روانی است که همراه با این اختلال رخ می دهد.

علائم کم توجهی - بیش فعالی

اختلال کم توجهی/ بیش فعالی، اختلال کم توجهی (ADD) و بیش فعالی نیز نامیده می گردد. اما ADHD بزرگسالان بهترین واژه برای چنین شرایطی است. این واژه حاوی دو جنبه اصلی از این شرایط است: نبود توجه کافی و رفتارهای بیش فعالی و تکانشی.

اختلال ADHD بزرگسالان علایمی دارد که شامل موارد زیر است:

مشکل در تمرکز و توجه بی قراری بیش فعالی مشکل در اتمام تکالیف بی نظمی تحمل بسیار پایین در ناکامی ها نوسانات خلقی مکرر زود جوش بودن مشکل در مواجهه با استرس روابط بی ثبات و متشنج

بیشتر افراد بزرگسالی که دارای ADHD هستند از وجود این اختلال آگاهی ندارند. آنها تنها فکر می کنند که وظایف روزمره می تواند چالش برانگیز باشد. اینگونه افراد در تمرکز کردن و اولویت قائل شدن در کارهای خود مشکل دارند و همین امر موجب می گردد ملاقات ها و یا برنامه های اجتماعی خود را فراموش کنند. ناتوانی در کنترل هیجانات ممکن است به اشکال مختلفی همچون ناتوانی در منتظر ماندن در صف اتوبوس و یا نوسانات خلقی بروز کند. همه افراد بزرگسالی که از این اختلال رنج می برند در کودکی خود نیز این اختلال را به همراه داشته اند حتی اگر خودشان هرگز در مورد این موضوع هیچ گونه آگاهی نداشته باشند. نشانه های این اختلال در برخی از افراد بزرگسال ممکن است با گذشت زمان و بالا رفتن سن کاهش پیدا کند در حالیکه برخی دیگر همین نشانه ها را در دوران بزرگسالی نیز به همراه خود خواهند داشت و حتی این شرایط ممکن است بدتر گردد.

تفاوت فرد عادی با فردی که به اختلال ADHD مبتلاست چه می باشد؟

تقریبا همه افراد دارای نشانه مشابه به این اختلال در برهه ای از زندگی خود هستند. اگر مسائل شما تازه هستند و یا گاه به گاه در گذشته رخ داده اند، شاید این اختلال را نداشته باشید. اختلال ADHD تنها زمانی تشخیص داده می گردد که نشانه های آن به اندازه کافی شدید و حاد شده باشد و باعث ایجاد مسائل زیادی در زندگی روزمره فرد گردد. این علائم مداوم و مخرب می تواند ریشه در گذشته و دوران کودکی فرد داشته باشد. تشخیص این اختلال در افراد بزرگسال کمی سخت است زیرا برخی از نشانه های خاص این اختلال شبیه سایر موارد است. مثلا ممکن است فردی که به این اختلال مبتلاست دچار اضطراب و یا اختلال خلقی شده باشد. بیشتر بزرگسالان با ADHD همچنین سایر مسائل ذهنی همچون افسردگی یا اضطراب را نیز دارند.

چه زمانی باید به روانپزشک یا روانشناس مراجعه کرد؟؟

اگر عدم توجه، بیش فعالی و یا رفتار تکانشی به طور مستمر زندگی شما را مختل کند، باید با یک پزشک متخصص در این مورد صحبت کنید. البته برخی از نشانه های اختلال ADHD با سایر شرایط ذهنی یکسان است و ممکن است اصلا مبتلا به این اختلال نباشید. اما شاید شما شرایط دیگری داشته باشید که نیازمند درمان باشد.

علل و دلایل ایجاد کم توجهی - بیش فعالی:

اگرچه علت دقیق بروز این نوع اختلال هنوز معین نیست، اما تحقیقات بر روی آن همچنان ادامه دارد. فاکتورهای مختلفی در توسعه ADHD نقش دارند. تحقیقات اجرا شده نشان می دهد که شاید ژنتیک در بروز این اختلال نقش داشته باشد. فاکتورها و عوامل محیطی خاصی نیز ممکن است خطر ابتلا به این اختلال را افزایش دهد.

فاکتورهای خطر بیش فعالی - کم توجهی:

اگر موارد زیر را داشته باشید، به طور بالقوه در معرض خطر ابتلا به ADHD هستید:

در اعضای خانواده فردی با این اختلال و یا سایر بیماری های ذهنی وجود داشته باشد. نوشیدن الکل، سیگار کشیدن و یا مصرف مواد مخدر در دوران بارداری مادر. مادر شما در دوران بارداری، در معرض سموم محیطی قرار گرفته باشد. در دروان کودکی در معرض سموم محیطی همچون سرب قرار گرفته باشید. قبل از موعد مقرر متولد شده اید (تولد نارس).

عوارض بیش فعالی - کم توجهی:

اختلال ADHD با موارد زیر مرتبط است:

عملکرد ضعیف در مدرسه مشکل با قانون مشکل در کار مصرف الکل و یا مواد مخدر تصادفات مکرر و یا سایر حوادث روابط متشنج سلامت ذهنی و فیزیکی ضعیف

اگرچه اختلال ADHD باعث ایجاد سایر شرایط روحی و روانی نمی گردد، اما برخی از اختلالات دیگر ممکن است به همراه ADHD ایجاد گردد. این موارد شامل:

اختلالات خلقی: بیشتر بزرگسالانی که به این اختلال مبتلا هستند ممکن است افسردگی، اختلال دو قطبی و یا سایر اختلالات خلقی را داشته باشند. اگرچه تمامی مسائل خلقی لزوما به طور مستقیم مربوط به ADHD نیست اما الگوی تکرار از شکست ها و ناکامی های مرتبط با ADHD می تواند افسردگی را بدتر کند. اختلالات اضطراب: اختلال اضطراب اغلب در بزرگسالانی با ADHD رخ می دهد. اختلال اضطراب ممکن است باعث ایجاد نگرانی، عصبی بودن و یا سایر نشانه ها گردد. اختلالات شخصیتی: بزرگسالانی که دارای اختلال ADHD هستند خطر بیشتری در ابتلا به اختلال شخصیتی مانند اختلال شخصیت مرزی یا اختلال شخصیت ضد اجتماعی دارند. ناتوانی در یادگیری: بزرگسالانی که اختلال ADHD دارند ممکن است در امتحانات آکادمیک نمره کمتری دریافت کنند.

شما چه کاری می توانید انجام دهید؟

برای آماده شدن و مراجعه به روانپزشک یا روانشناس باید موارد زیر را انجام دهید:

لیستی از علائم خود و مسائلی که ایجاد شده است تهیه کنید. این لیست ممکن است شامل مشکل در کار، مدرسه و یا برقراری ارتباط باشد. لیستی از اطلاعات شخصی کلیدی تهیه کنید این لیست باید شامل استرس ها و یا تغییرات بزرگی باشد که در زندگیتان رخ داده است. لیستی از داروهای مصرفی را تهیه کنید. این لیست باید شامل ویتامین ها و یا مکمل های دارویی باشد. مقدار قهوه و یا الکل مصرفی را نیز در این لیست بگنجانید. سوالاتی را برای پرسیدن از پزشک آماده کنید این سوالات می تواند شامل موارد زیر باشد: محتمل ترین دلیل ایجاد نشانه ها در من چیست؟ چه نوع بررسی و آزمایشی نیاز دارم؟ بهترین درمان برای من چیست؟ جایگزین رویکرد اولیه برای درمان من چیست؟ من این شرایط را نیز دارم. چگونه می توانم به نحو احسن همه موارد را کنترل و مدیریت کنم؟ آیا به متخصص روانشناس و یا روانپزشک نیاز دارم؟ آیا یک جایگزین عمومی برای داروهای تجویزی شما وجود دارد؟ آیا بروشور و یا موارد چاپی دیگری وجود دارد که بتوانم از آنها استفاده کنم؟

منبع: جام جم آنلاین